[ONE SHOT:SNSD] YURi หมดโควต้า (YulSic)

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณคิดว่าความรักเกิดขึ้นภายในกี่วินาที 

      1

หรือ..

2

หรือ..

เสี้ยววินาทีที่สบตากัน?

เรามาลองศึกษาความรักให้แน่ใจอีกครั้งดูไหม?

เผื่อคุณจะได้คำตอบที่แท้จริงของคำว่า ‘จุดเริ่มต้นของความรัก’     





   













 

สำหรับฟิคเรื่องนี้... ไม่ต้องห่วงถ้าอ่านแล้วเม้นอย่างนักอ่านที่ดีทำกัน

ไรเตอร์คนนี้ไม่ดองแบบเรื่องก่อนๆหรอกค่ะ ถ้านะคะ ถ้าอ่านแล้วเม้น

ไม่รู้สิไรเตอร์อาจดูเรื่องมาก ไม่เกี่ยวหรอกที่บอกให้เม้นน่ะไม่ได้อยากให้ดัง

แต่เม้นมันเหมือนพลังที่ทำให้คึกนึกอย่างแต่งต่อให้ทุกคนได้อ่านกัน ไม่ต้องห่วง

ถ้าไม่เม้นแน่นอนว่าดองแน่นอนค่ะ 

 

-13% coming in 05-10-55

@YURiST0RY

 

 

 

 

เนื้อเรื่อง

 

คุณคิดว่าความรักเกิดขึ้นภายในกี่วินาที

1

หรือ..

2

หรือ..

เสี้ยววินาทีที่สบตากัน?

เรามาลองศึกษาความรักให้แน่ใจอีกครั้งดูไหม?

เผื่อคุณจะได้คำตอบที่แท้จริงของคำว่า ‘จุดเริ่มต้นของความรัก’

ความรัก...

ความรัก...

อะไรคือความรัก?

คุณคิดว่าผู้หญิงเราเรื่องมากเรื่องความรักไหม?

แล้วคุณคิดว่า... ‘การเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองเป็นเรื่องผิดหรือเปล่า?’

.

.

รักโรแมนติก กับ รักชั่วข้ามคืน   คุณเลือกแบบไหน?

.

.

.

.

.

“เฮ้ยูล!!” แทยอน สาวร่างเล็กเพื่อนซี้ปึ้กตั้งแต่สมัยประถมของยูริหรือ ‘ยูล’พยายาม เรียกสติเพื่อนที่นั่งข้างๆตัวเอง ที่เอาแต่เหม่อลอยมองไปไหนต่อไหน ถึงอย่างนั้นก็เถอะร่างสูงตรงหน้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนใจตนเลยสักเล็กน้อย

“ไอ้ยูลลลลล!!!” หมดความอดทนซะแล้วสิ ถึงกับตะโกนกรอกหูไอ้คนที่เอาแต่เหม่อ

“หืม?” คนถูกเรียกหันมามองเพื่อนตัวเองอย่าง งงๆ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?

“นี่แกเป็นอะไรวะ เอาแต่เหม่อ นึกถึงยัยนั่นอีกล่ะสิ” แทยอนพูดด้วยน้ำสียงหงุดหงิด

“อะไรเล่าไอ้เตี้ย ฉันคิดถึงแล้วมันผิดหรือไง?”ยูริตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“ฉันไม่เห็นจะชอบยัยนั่นตรงไหนเลย ท่าทางเอาแต่ใจ ที่บ้านคงโอ๋จนชินล่ะสิ เหอะ!” แทยอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะกระดกของเหลวสีอำพันเข้าปาก ก่อนจะกลืนมันลงคอไป

“ขอเตกีลาเพียวๆแก้วนึง”จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงสั่งเครื่องดังขึ้นมาข้างๆแทยอน

‘ผู้หญิงบ้าไรวะสั่งเตกีลาเพียวๆ กะสลบยั่วผู้ชายในผับรึไง’ ร่างเล็กบ่นในใจเล็กน้อยก่อนจะหมุนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์ขายเครื่องดื่มไปมองหน้าผู้หญิงใจกล้าชัดๆ

“น....นางฟ้า” ทันทีที่แทยอนเห็นใบหน้าของหญิงสาวข้างๆเธอ ร่างเล็กถึงตะลึงไปชั่วขณะ...

เดี๋ยวก่อนสิ..คุณกำลังสนใจเรื่องแทยอนอยู่รึเปล่า?

ฉันว่าเรากลับมาที่ยูริดีกว่านะ

.

.

.

คุณรู้ไหมอะไรที่ทำให้ร่างสูงของเราเหม่อลอยจนคุณเพื่อนร่างเล็กต้องเรียกอยู่บ่อยๆ

เรา...ย้อนเวลาหลับไปดูกันหน่อยไหม?

.

.

.

.

สองวันก่อน เวลา16.00น.

“ไอ้ฝนบ้าเอ๊ย! ตกลงมาทำไมเนี่ย”ร่างสูงโวยวายหลังจากวิ่งเข้ามาหลบฝนในตู้โทรศัพท์ใกล้ๆร้านมินิมาร์ท ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดของเธอสักเท่าไหร่

ทั้งๆที่...

ถ้าเธอวิ่งให้เร็วกว่านี้อาจไม่ต้องมาติดฝนอย่างนี้ก็ได้

“ฝนตกหนักจนมองไม่เห็นทางเลยแฮะ สงสัยต้องรอไปเรื่อยๆจนกว่า..อ๊ะ!”ร่างสูงอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีผู้หญิงวิ่งฝ่าฝนเข้ามาเบียดเธอในตู้โทรศัพท์

“แฮ่กๆๆ” เสียงหายใจเหนื่อยหอบดังขึ้นใกล้ๆใบหูเธอ

“ข...ขอโทษนะคะขอหลบฝนด้วยคนนะคะ” หญิงสาวปริศนาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ที่บ่งบอกว่าเหนื่อยเต็มทน

“อ...อื้ม” ร่างสูงเกร็งไปทั้งตัวเมื่อได้มองหน้าหญิงสาวใกล้ๆ เพียงแวบเดี๋ยวที่เผลอสบตา....ก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

ตึกๆ...ตึกๆ...

ก้อนเนื้อเล็กๆที่อกข้างซ้ายกำลังสั่นเครือเพียงเพราะควงตาคมสวยของใครอีกคนที่ตอนนี้เปียกโชกไปทั้งตัวเพราะฝนที่กำลังตกอยู่

‘มันเป็นวันฝนตกที่ฉันชอบที่สุดเลย’

ยูริยืนมองฝนที่ตกหนักอย่างใจเย็น ก่อนจะหันมาพบว่าคนข้างๆกำลังสั่นเทาด้วยความเย็นจากไอฝน

“น..หนาวจัง”ร่างบางกอดแขนตัวเองไว้พลางพึมพำอย่างคนไร้สติว่าหนาว

ยูริค่อยๆถอดเสื้อแจ็คเกตสี่ดำของเธอออกก่อนจะห่มให้ร่างบางอย่างเป็นห่วง

“ห่มไว้สิจะได้อุ่นขึ้น” ยูริยิ้มอย่างอบอุ่นให้อีกคน

“ขอบใจนะ”ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงอย่าพินิจก่อนจะยิ้มตอบบางๆ

“หน้าเธอซีดมากเลยเป็นอะไรหรือเปล่า?”ยูริถามด้วยความเป็นห่วง

“ม..ไม่เป็นอ...อะไรหรอก”ร่างบางตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

.

.

.

.

“เฮ้ยูลลลล!!!!!” เสียงร่างเล็กตะโกนเรียกหาเพื่อนรักของตน

“ไอ้ยูลแกอยู่ไหน!!”

“ยูลลล!!!”

“ทางนี้!!!”ร่างสูงตะโกนตอบเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่แสนคุ้นเคยท่ามกลางฝนกระหน่ำ

หลังจากเสียงตะโกนตอบสิ้นสุดลงไม่นานนักยูริก็เห็นเงาคนเดินถือร่มเดินเข้ามาใกล้ตู้โทรศัพท์เรื่อยๆ

“ไอ้ยูลลล!!” แทยอนรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนรักทันที

“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”ยูริแซวคนตรงหน้า

“ก็เห็นหายไปนานกลัวว่าจะเป็นอะไรเลยลงมาตาม เฮ้ยยย!!” ไม่ทันที่ทั้งสองจะสนทนากันจบประโยคแทยอนก็ต้องร้องเสียงหลงเพราะร่างบางที่ ยืนอยู่ในตู้โทรศัพท์กับยูริฟุบลงกับพื้น ดีที่ว่ายูริคว้าไว้ทัน

“ใครวะยูล?” แทยอนถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิเค้ามาหลบฝนในนี้กับฉัน”ยูริตอบอย่างใสซื่อ

“ฉันว่าเราพาเค้าไปที่คอนโดก่อนเถอะทิ้งไว้นี่อันตราย”แทยอนเสนอขึ้นมา

“โอเคป่ะ!!” ยูริอุ้มร่างหญิงสาวที่สลบขึ้นด้วยท่าทางคล่องแคล่วก่อนจะเดินกลับคอนโดโดยมีแทยอนเป็นคนกางร่มให้

เดี๋ยวก่อนสิ!

เดี๋ยวก่อน...คุณกำลังคิดอะไรอยู่?

คิดว่าฟิคเรื่องนี้โรแมนติก? รักใสๆ? หรือแนวไหนกัน..?

ฉันลืมบอกคุณไปเสียสนิทเลยว่ามัน “เกรียน”

 




        “นี่ยูล แกว่าเขาจะเป็นไรมากป่าววะ?” แทยอนที่เพิ่งเปลี่ยนเสื่อผ้าให้หญิงสาวที่นอนหลับสนิทบนเตียงถามขึ้น

“ไม่หรอกมั้ง เออใช่ฝากแกเฝ้าไข้แป๊บนะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวไม่สบายเอาแย่เลย”ยูริเดินกลับห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกปอนอยู่

“แล้วนี่มันซวยอะไรของฉันเนี่ย”แทยอนบ่นอุบ ก่อนจะนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะคอมฯของตนแก้เซ็ง

.

.

.

“อ....อืมมม” ร่างที่นอนสลบอยู่ละเมอออกมาเบาๆ

“หืม?”แทยอนเบือนหน้าจากหนังสือเล็กน้อยมองอีกคนบนเตียง

“ท...ที่นี่ที่ไหน”ร่างบางที่สลบอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับคำถามเดิมๆของนิยายทั่วไปตามท้องตลาด

“ตื่นมาก็ถามคำถามนางเอกเชียวนะเธอ”แทยอนเอ่ยเสียงนิ่งด้วยประโยคที่สุดแสนจะน่าตบ!

“ค..คุณเป็นใครเนี่ย”ร่างเล็กที่เพิ่งได้สติถดขึ้นไปอยู่ที่หัวเตียงโดยอัตโนมัติ

“ยังไม่เลิกถามอีก ไอ้ยูลเว้ยยย!! มานี่หน่อยดิ๊”แทยอนตะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่อีกห้องนึง

“เออๆมาแล้วๆๆๆ เรียกซะดังเชียว” ร่างสูงวิ่งมาด้วยสภาพที่ไม่ค่อยน่าดูชมนัก

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เสร็จก่อนวะ” แทยอนทำเสียงดุๆใส่เพื่อนของเธอ ทำไมเหรอ?  ทำไมนะทำไมกัน?

ก็ เพราะยูริเดินมาทั้งๆที่ใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นจู๋ ผมเผ้าก็ยังเช็ดไม่เสร็จจึงต้องเดินมาห้องแทยอนทั้งๆที่ผ้าขนหนูยังคาหัว อยู่น่ะสิ

“น..นี่มันอะไรกันเนี่ย”ร่างบางที่เพิ่งฟื้นอุทานขึ้น

“อ้าวคุณฟื้นแล้วเหรอ?”ยูริทักอีกคนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ร่างบางมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าวนไปวนมาซ้ำๆสามสี่รอบก่อนจะก้มมองร่างใต้ผ้าห่มของเธอ

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!! นี่พวกเธอทำอะไรฉันเนี่ย!!!!” สาวเจ้ากรีดร้องโวยวายทันทีที่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ไม่ใช่ของเธอ

“โอ๊ยย!! ยัยบ้านี่เสียงร้องยังกะกบโดนเหยียบ(?)ใครจะไปอยากทำอะไรเธอ!!!” แทยอนรีบเอามือปิดหูไว้ในขณะที่ยูริ....อะอ่าว..? ไปไหนแล้ว?

“อื้อออ!! ไออ้าเอาอ้าออกไออ๊ะ!!!” ร่างสูงกลับเอาผ้าที่เธอเช็ดผมไปยัดปากอีกคนที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง (?)

“เงียบๆดิ๊เดี๋ยวจิ้งจกในห้องฉันก็ตื่นกันพอดี”ยูริเริ่มทำหน้าหงุดหงิด

‘คนบ้าชัดๆไม่น่าเผลอใจไปปลื้มเลยเรา’ยูริส่ายหัวอย่างเอือมระอา

‘...จ..จิ้งจก? จิ้งจกเหรอ? กรี๊ดดด!! แม่อยากจะบ้าตายกรี๊ดออกไมค์ไม่ได้ อร๊ายยยฉันเกลียดจิ้งจกกก!!!’ ร่างบางเริ่มเอาสองมือของเธอทุบเตียงนุ่มๆของแทยอน

“เฮ้ยๆๆๆยัยบ้าทำไรน่ะเตียงฉันแพงนะเว้ย”แทยอนรีบเข้าไปห้ามไว้แต่มิวาย…

ปั่กกก!! ฝ่าเท้าของร่างบางถีบคนตัวเล็กออกมาทันทีที่เดินเข้าใกล้

“ออกไปเลยนะ ออกไปเลย” ร่างบางดึงผ้าออกจากปากก่อนจะไล่อีกสองคนในห้องออกไป

“กล้าดียังไงมาไล่เจ้าของห้องห๊ะ!!!”แทยอนทำท่าจะเดินเข้าไปเอาเรื่องแต่...ยังเจ็บไม่หายเลยถอยดีกว่า...

“ทำมะ? ทำไมจะไม่กล้า รู้รึเปล่าว่าฉันลูกใคร”

“ถ้ารู้ก็คงไม่พาเธอมาคอนโดฉันหรอกนะ”ยูริตอกกลับอีกคนทันที

“กรี๊ดดดดดๆๆๆๆๆ” ร่างบางยังคงกรี๊ดๆๆไม่หยุด 

“เฮ้ยยูลออกไปเถอะว่ะ”แทยอนวิ่งไปหลบข้างหลังยูริ

“ไม่เว้ยนี่มันห้องแกนะเว้ย จะยอมเหรอวะ?”ยูริหันไปพูดกับคนด้านหลัง

“ก...แกไม่ไปฉันไปเอง โอยเจ็บซี้ดเลยว่ะ ถีบไหนไม่ถีบมาถีบนมยิ่งแบนๆอยู่” แทยอนทำท่าโอดโอยก่อนจะลากสังขารไปนอกห้อง

“เฮ้ยแท!”ยูริเอามือแตะบ่าอีกคนที่กำลังจะเดินออกไป

“แกมีเยอะกว่ายัยบ้านั่นแน่ฉันรับรองได้”ยูริเริ่มพูดยั้วคนบนเตียง

“ว่าใครแบนยะ! ไอ้คนหน้าไม่เหมือนคน!!!!”ร่างบางปาหมอนใส่อีกคนทันที

“เฮ้ยไปละเจ็บบT.T”แทยอนรีบสิ่งออกจากห้องไป...รักเพื่อนจังเล้ย!

“เมื่อกี้เธอว่าใครหน้าไม่เหมือนคนนะยัยสมองทิ่ม!!!”ยูริหันมาทำหน้าดุใส่อีกคน ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนบนเตียงช้าๆ

“หึหึ”ยูริหัวเราะอย่างตัวร้ายไปซะแล้วสิ

“กรี๊ดดดด!! อย่าเข้ามานะไอ้คนหน้าลิง! ไอ้ดำ! ไอ้หล่อ” ห๊ะ!! เธอแน่ใจนะว่าคำหลังมันเป็นคำด่า? ร่างบางปาหมอนข้าวของทุกอย่างที่อยู่ใกล้ๆใส่อีกคน

“อ่าวเฮ้ยๆๆ! อย่าปาดิเฮ้ย”ยูริโวยวายแต่ก็หลบของที่ปามาได้อย่างคล่องแคล่ว

ป้าบบบ!! ยูริพลาดซะแล้วตุ๊กตาหมาน้อยหน้ารักปาเข้าเต็มๆที่ใบหน้าของเธอ

“หึ! สม!”ร่างบางยกยิ้ม

“หนอยย!! ยัยเหยิน! ยัยเป็ด! ยัยนมแบน!”ยูริเป็นฝ่ายด่ากลับบ้าง

“กล้าดียังไงมาปาหมาใส่ฉันห๊ะ” ข่าวว่าแค่ตุ๊กตานะ....  ยูริเดินเข้าไปหาร่างบางก่อนจะขึ้นคร่อมเธอไว้

“นี่จะทำไรน่ะ อ...อื้อออออ” เสียงโวยวายของใครอีกคนถูกยูริดันลงคอด้วยริมฝีปากอุ่นๆ

“จำไว้ทีหลังอย่าปาหมาใส่ฉันอีก”ยูริผละจูบออก

ผัวะ!! ฝ่ามือบางๆกระทบเข้าที่แก้มซ้ายของคนด้านบนทันทีที่ผละจูบออก

‘ทำไมไม่จูบต่อวะ’ ห๊ะ?

“ไอ้คนบ้า!!”ร่างบางผลักคนข้างบนออกก่อนจะวิ่งไปที่ประตูห้อง

“เดี๋ยวสิ!”เสียงเรียกทำร่างบางชะงักหันมามองอย่างงงๆ

“กระเป๋าเธอยัยเตี้ยยยยยยย’ ” ยูริเน้นคำว่าเตี้ยอย่างชัดๆก่อนจะโยนกระเป๋าหลุยส์วิงตองราคาแพงให้เจ้าของไป

“กรี๊ดดด! ไอ้บ้าอย่าโยนสิยะ!!!”เธอรีบรับมามาก่อนที่มันจะตกลงพื้น

“แล้วเจอกันนะที่รักบาย” ยูริโบกมือให้อีกคนอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่มีทางย่ะ ไอ้คนไม่เหมือนคน แบร่” ร่างบางแลบลิ้นให้อีกคนก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปห้องไป

“เฮ้ย!!” แทยอนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นร่างบางเดินออก

‘เจ็บอกขึ้นมาเลยว่ะ’ แทยอนจับหน้าอกตัวเองเบาๆ

.

.

.

ร่าง บางรีบเดินออกจากห้องร่างสูงไปด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ทำไมกัน? ทั้งๆที่แค่โดนจูบเอง ทำไมเธอถึงต้องหน้าแดง หัวใจเต้นแรงขนาดนี้? เพราะอะไรนะ?

.

.

‘ไอ้บ้าจูบมาได้ เขินนะยะ แต่..เขาเป็นผู้หญิงนี่นาแล้วอีกอย่างฉันก็คนมาจีบตั้งเยอะ ฉันไม่สนคนหน้าแบบลิงอย่างเธอหรอก คนอย่างจอง ซูยอนต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเสมอ’

ฉันว่าเรากลับมาปัจจุบันเถอะ..

.

.

.

“นี่คุณสั่งเตกีลาเพียวๆแบบนี้ไม่กลัวโดนลากไปทำมิดีมิร้ายรึไง?”เสียงคนตัวเล็กทักคนข้างๆขึ้น

“เรื่องของฉันน่าอย่ามายุ่ง”อีกคนกลับตอบกลับอย่างไรเยื่อใยพลางกระดกของเหลวในแก้วลงคอไป

“คิดว่าสวยนักรึไงยัยบ้า เตือนเพราะเป็นห่วงหรอก” คนตัวเล็กฟิวส์ขาดซะแล้วสิ

“ก็ไม่ได้บอกว่าสวยนี่” หญิงสาววางเงินค่าเครื่องดื่มก่อนจะลุกพรวดออกไป

“นี่!เดี๋ยวก่อนสิ” ก็ไม่รู้ว่าธุระกงการอะไรของแทยอนที่เดินตามผู้หญิงคนนั้นไป

“เฮ้ยยูลเดี๋ยวมานะ”แทยอนหันมาบอกเพื่อนที่ยังคงนั่งเหม่อไม่เลิก 

“..............” ไร้เสียงตอบรับ

“ไอ้เพื่อนบ้านี่! ไปละนะเว้ยเจอกันที่คอนโด” แทยอนบอกกับเพื่อนรักอีกครั้งก่อนจะวิ่งตามผู้หญิงคนเมื่อกี้ไป

.

.

.

ท่ามกลางแสงไฟริบหรี่ภายในผับ กลับมีร่างหนึ่งที่ก้าวเข้ามาเรียกความสนใจจากผู้คนในบริเวณใกล้ๆได้เป็นอย่างดี รวมถึง ‘ควอน ยูริ’ ด้วยเช่นกัน

แขก มาใหม่แต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นสีดำสนิท ไม่มีแม้เอกเซสเซอร์รี่ประดับร่างกายสักชิ้น ช่างดูเรียบง่ายน่าค้นหาเหลือเกิน    ผมดัดลอนสีทองของเธอยิ่งทำให้เธอเด่นสง่าขึ้นแม้อยู่ในที่มืด 

ดู เหมือนไฟในผับพร้อมใจส่องไฟไปที่ตัวเธอยิ่งนัก แต่เจ้าตัวดูเหมือนไม่สนสายตาของคนบริเวณนั้นที่มองเธอจนตาเป็นมันสักนิด กลับเดินจ้ำอ้าวมาที่บาร์เครื่องดื่มทันที

“เจอกันอีกแล้วนะ” ทันทีที่แขกมาใหม่นั่งลง เสียงทักทายของร่างสูงก็ดังขึ้น

“ยัย...เตี้ยยยย!!!!” ดูเหมือนว่าสงครามน้ำลายจะเริ่มขึ้นอีกแล้วสิ ร่างสูงเอ่ยคำพูดสุดสะกิดต่อมให้คนข้างๆได้ ก่อนจะหันขวับมาทางต้นเสียง

“......อ...ไอ้คนหน้าไม่เหมือนคน! นี่แกอีกแล้วเหรอ!” นั่นไง ปรี๊ดแตกซะแล้วสิ

“ไงจ๊ะมายหันหนี~” น้ำเสียงที่ดูล้อเลียนบวกกับใบหน้าแป้นแล้นร่าเริงของร่างสูง ยิ่งทำให้จุดเดือดของร่างเล็กใกล้เข้ามาอีกจนแทบจะระเบิดออกมา

“ใครเป็นมายฮันนี่เธอห๊ะ ไอ้ดำ” ร่างบางเปิดฉากก่อนทันที

“แน่ะๆพูดไม่เพราะเลยนะป้า” ร่างสูงตอกกลับด้วยคำพูดที่เชือดเฉือนจิตใจของอีกฝ่ายเหลือเกิน

“ว่าใครป้าห๊ะ ฉันน่ะออกจะสวยใสหน้ารักอย่างกะเด็กม.ปลายขนาดนี้”

“ก็รอยตีนกามันบอกกกกก” ร่างสูงลากเสียงยาวพลางเลิกคิ้วกวนประสาทอีกฝ่าย

‘อ...ไอ้คนปากเสีย อยากตายนักใช่มั้ย!!!!’
“อ๊ะๆ อย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดสิคนดีของฉัน” ร่างสูงยังคงกวนใจร่างบางไม่เลิก

มันน่าเอาปากกระแทกปากเสียจริงๆ(?)

“อะไรใครเดือด ฉันไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนที่หน้าไม่เหมือนคนอย่างเธอหรอก”ร่างบางลดเสียงลง

“นี่ๆ ทำอย่างกะป้าหน้าเหมือนคนงั้นแหละ”อีกร่างเอ่ยหน้านิ่ง

“คำก็ป้าสองคำก็ป้า รอยตีนกาฉันมันไปเหยียบหัวเธอรึไงห๊ะ!!!!” เป็นอันว่าร่างบางก็แพ้คำยั่วโมโหของร่างสูงจนได้สิน่า...

“ฮ่าๆยอมรับจนได้ว่ามีตีนกา”

“ไม่ได้ยอมรับย่ะ” ร่างบางเชิดใส่อีกคน..เอาจริงๆก็แค่เถียงไม่ออกนั่นแหละนะ...

.

.

.

บรรยากาศ เริ่มเงียบลงอีกครั้ง(?)เมื่อทั้งคู่เลิกเถียงกัน บาเทนเดอร์คงสบายหูน่าดู เพราะนอกจากเพลงในผับจะดังแล้ว ยังต้องมาเจอคนบ้าๆสองคนเถียงกันอีก... เหนื่อยตายกันพอดี

“นี่ยัยป้า...เรามาดื่มแข่งกันมะ?”ยูริเริ่มเปิดบทสนทนาอีกครั้ง

“ทำไมฉันต้องดื่มแข่งกับเธอด้วย”อีกฝ่ายหันมาด้วยใบหน้ามึนงง....คนกำลังเมากริ่มๆเลย...

“ป๊อดเหรออออๆ” ท่าทางยียวนกวนเท้าของยูริ อ้อนเท้าของร่างบางเสียจริงๆ จนสุดท้ายก็...

“ไม่ได้ป๊อดย่ะ  บ๋อยจัดมาหนักๆเลย”

‘เป็นบ๋อยตอนไหนวะ’

เมื่อสงครามเริ่มขึ้นแน่นอนว่าไอ้การแข่งดื่ม...

ต้อง

จบ

ลง

แบบ...

.

.

.

นี้!!!

“อาววววมาอีกแก้วววววว....~”

“เอิ๊กกกกกก ฮ่าๆๆ เสียงดางงงงงดีจังเยยยยย”

“อ้ายยยโคนนนนนนิฉายยยเฉียยย...เอิ๊กกก!!!”

ง่ายๆสั้นๆนะ

เมา!

.

.

.

“เอาไงดีล่ะเนี่ย...เมาทั้งคู่เลย”คนตัวสูงเอ่ย

“ให้เด็กๆพาไปที่ห้องพักด้านบนมั้ยคะ?”คนตัวเล็กหันมองอีกคน

“เอางั้นเหรอ?....งั้นยัดไปห้องเดียวกันเลย”คนตัวสูงเริ่มทำสายตาเจ้าเล่ห์

“ก็ดีนะ  เผื่อจะปิ๊งปั๊งกัน ฮ่าๆๆ”

“ซูว่าคงยากอ่ะซัน ยูลปากเสียจะตาย”

“นั่นสิยัยสิก้าเพื่อนซันก็ใช่ย่อย...” ซันนี่ส่ายหัวไปมาช้าๆ

“ช่างเถอะๆยัดๆไปห้องพักก่อนเถอะ ปล่อยไว้งี้แย่แน่ๆ” ว่าแล้วก็เรียกเด็กๆมาลาก(?)ร่างบางและร่างสูงไปที่ห้องพัก

-ห้องพัก-

เอา ล่ะเหวยเป็นโชคดีของพวกเธอไปนะที่ผับที่มาดื่มกันมีห้องพักแถมมีเพื่อนเป็น หุ้นส่วนซะด้วย แปลกจังนะทำไมทั้งสองถึงไม่ได้เจอกัน...?  ไปฟัง(อ่าน)ประวัติป้าคนสวยของควอนยูริกันเถอะ...

จอง..ซูยอน หรือที่ใครๆก็ต่างเรียกเธอว่า เจสสิก้า หญิงสาวชาวเกาหลีที่เกิดที่ไหนก็โตที่นั่น(เอาดีๆ) เด็กสาวที่โตมาจากเมืองนอก เพื่อนสุดรักของลีซุนกยู หรือซันนี่เจ้าของหัวใจและหุ้นส่วนผับของชเวซูยอง เจสสิก้าหรือสิก้าเพิ่งกลับมาจากแคนนาดาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและเพิ่งจะมาผับ ของเพื่อนรักเป็นครั้งแรก....มาครั้งแรกก็นะ...เมา!  แล้วยังจะ....

“ร้อนนนนนนนนนนนน!!!!!” แย๊กก! ใครแทรกวะ!!??

“ร้อนเว้ยค่ะ  ร้อนจุงเยยยยย”ร่างบางลุกขึ้นมาจากเตียงหลังจากที่เด็กแบกมาทิ้งได้ไม่นาน

“ครายอ่าาาา….นี่ๆเธอววว์ รูดซิปเดรสห้ายหน่อยยยยยจิ!” เจสสิก้าสะกิดคนที่นอนสลบอยู่บนเตียงข้างๆเธอ

“ครายยยยว๊า....งื้อ?? ทามอารายยยนะ?” อีกคนก็ลุกขึ้นอย่างเมาๆ สังขารคนหนอสังขารคน...!!!

“รูปซี๊ปปปปห้ายฉานหน่อยยยยยยย-0-~” เอากับ...สิ 

“หนายยยยยยยยยยยๆเดี๋ยวจารูดออกห้ายโหมดเลยยยยย”

“ม่ายด้ายน๊า....ต้องถอดด้วยกานนนสิ”

“ง..ง้านเรามาป่าวยิ๊งงงฉวบบบบกัน-0-“

“ด๊ายยยย ครายแพ้...ต้องแก้ผ้าออกหนึ่งชิ้นนน๊าาาาา~”

“โอเค...ป่าวววยิ๊งงงฉวบ!”

แน่นอนผลออกมา...

มันล่อนจ้อนทั้งคู่...

.

.

.

คุณคิดว่ามันจะเป็นแบบไหนต่อ

 .

.

.

แน่นอน หลายๆคนเดาถูก

“งืมมมม...ที่นี่ที่ไหน  อ๊าาาา~” เสียงครางบิดขี้เกียจของร่างบางดังขึ้นหลังจากได้พักผ่อนเต็มที่

“ก.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” และก็เช่นเคย ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดดังสิบแปดหลอด ที่แม้แต่โลมายังเรียกป้าทันทีที่พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกับคนอื่นด้วยสภาพที่ ‘ล่อนจ้อนทั้งคู่’ แถมคนที่นอนหลับไม่รู้คู้ข้างๆดันเป็นคนที่ชอบกัดเธอบ่อยๆซะด้วยสิ

“โอ๊ยยยย!! ยัยบ้าที่ไหนมาโวยวายแถวนี้เนี่ย! ห...ห...เห้ย!!!!” ร่างสูงทื่ตื่นเพราะเสียงโวยวายของร่างบางถึงกับตกใจ  ยัยบ้าที่ไหนมาแก้ผ้านอนกับเธอ....

“นี่!! นั่นมันบทของฉันไม่ใช่รึไงที่ต้องตกใจ”

“ฉันต่างหาก นี่เมื่อคืนเธอทำอะไรฉันเนี่ย” ร่างสูงทำท่าสะดีดสะดิ้งดึงผ้ามาปิดร่างกาย

‘-*- ฉันว่าฉันควรโวยวายมากกว่านะ’

“ไอ้หน้าลิง แกต่างหากที่ทำมิดีมิร้ายฉันน่ะ!!!” ร่างบางทำท่าจะร้องไห้

“โหย หน้าอย่างเธอใครจะไปมีอารมณ์ด้วย แค่เห็นรอยตีนกาบนหน้าเธอก็ห่อเหี่ยวละ”

“นั่นปากเหรอห๊ะ!! น่าเอาเท้าไปลูบซะจริงๆ ไอ้ลิงบ้าเอ๊ย!!!”

“ว่าใครลิง ยัยป้าหน้าเหี่ยว แบร่ๆ” ร่างสูงทำหน้าทะเล้นใส่อีกคน

ปั่กกกก!! กำปั้นเล็กๆของร่างบางพุ่งเข้ากระแทกหน้าร่างสูงอย่างเต็มแรง

“ฮึ่ยยย!!! ไปอาบน้ำดีกว่า นอนต่อไปเลยไป!” แล้วก็ลากผ้ามาห่อร่างอันแสนบอบบาง (?)เดินเข้าห้องน้ำไป

.

.

.

ต่อมา....

ร่างบางเดินจาดห้องน้ำด้วยเนื้อตัวที่เปียกโชก ผ้าขนหนูผืนบางทำหน้าที่อย่างเต็มที่แล้วก็ได้เพียงแค่พันรอบๆตัวเธอเพียงแค่สั้นๆ...

....หยดน้ำที่หยดลงบนผืนผ้ายิ่งทำให้ผืนผ้าดูบาง ยิ่งเพิ่มความน่าหลงใหลให้ร่างบางเพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แต่....

“อ้าวดาร์ลิ้ง อาบช้าจังเค้ารอตั้งนานแน่ะ” เสียงทักทายที่แสนกวนประสาทดังขึ้นแทบจะทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ไม่ปากเสียสักห้านาทีมันจะชักตายรึไง!!” ร่างบางทำเสียงหงุดหงิดใส่ร่างสูงที่นอนใส่เสื้อผ้าทำหน้าทะเล้นต้อนรับก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปตามพื้น

‘ชั้นใน...หายไปไหน?!!!!!’ร่างบางทำหน้าครุ่นคิด เมื่อเธอเก็บได้แค่เดรสสี่ดำของเธอเท่านั้น

“หานี่อยู่อ่อตะเองงงงงงง?” เสียงกวนประสาทเริ่มดังขึ้นอีกรั้ง พร้อมใบหน้าแป้นแล้น

มือเรียวผิวสีน้ำผึ้งค่อยๆดึงชั้นในที่ซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มออกมาช้าๆ

ชาติที่แล้วเธอคงไปเผาโรงงานชั้นในไว้แน่ๆเลยซูยอน ชาตินี้เลยมีลิงขโมยชั้นในเธอไป!

“ก....ก...”

“...ก...ก..กรี๊ดดด~” ร่างสูงทำท่าล้อเลียนร่างบางที่ยืนโกรธจนตัวสั่นอยู่

“อ๊ายยยย!!! ไอ้บ้านี่ อย่ามาล้อเลียนฉันนะ !!!!” และแล้วเสียงสิบแปดหลอดก็ดังขึ้นรอบสองของวัน!!!!

“เจี๊ยกกกกกกกกก!!!” ทำเอาซะร่างสูงปิดหูแทบไม่ทัน...เอ๊ะ!

เอามือปิดหูงั้นเหรอ?

งั้นก็แสดงว่าชุดชั้นในของเจสสิก้าก็...

“อ๊ายยย!! ไอ้ลิงโรคจิตชอบดมกางเกงใน!!!”  นะ...ก็นั่นแหละเจสสิก้าพูดไปหมดแล้ว ไม่สิ! โวยวายต่างหาก

“จะเฮ้ยยย!!!”ร่างสูงที่เพิ่งรู้ตัวแทบจะโยนชั้นในออกแทบไม่ทัน

“กรี๊ดไอ้บ้าโยนมาได้ไม่ดูรึไงว่าฉันยืนอยู่น่ะ” เจสสิก้าดึงชั้นในที่ลอยมาติดบนหน้าเธอออก

“ว๊าแย่จังทำที่รักโกรธแต่เช้าเลย” ยูริทำตาโตออกแนวอ้อน และแน่นอนว่ากวนส้นเท้าเจสสิก้ามาก!

“ใครที่รักแกห๊ะ ไอ้คนหน้าลิง!” ฉายาเปลี่ยนไปทุกทีที่เรียกสิน่า แต่ก็ไม่พ้นคำว่าลิงิยู่ดี-.-

“ก็เธอไงยัยป้า!” ยูริยกพาสปอร์ตของเจสสิก้าขึ้นมา
“...อ.....อ......” โมโหโว้ย!!!!!!!!!!!!!!

“ไอ้คนหล่อใช่ไหมจ๊ะที่รักจ๋า โอ๊ะโอว24แล้วเหรอเรา แก่นะเนี่ย อย่าวี๊ดว้ายให้มากนะ ระวังจะมีแฟนไม่ทันใช้ หน้าเหี่ยวหมดโควตาซะก่อน” ยูริอ่านพาสปอร์ตของเจสสิก้าอย่าถือวิสาสะ

“ไม่มีทาง ฉันต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง”

“งั้นก็ลองเลือกฉันสิ ฉันดีนะ”ยูริยักคิ้วให้เจสสิก้า

“ไม่มีทาง!!!!!!!!!!!!!!!!” อีกคนรีบสวนกลับทันควัน

.

.

เธอแน่ใจนะจองซูยอน?





เธอแน่ใจแล้วนะว่าจะไม่มีทางรักคนอย่าง ‘ควอน ยูริ’

คิดผิด ให้โอกาสคิดใหม่


 
 “โอ้ววว ที่รักอย่าพูดอย่างนั้นสิ วันไหนหลงฉันขึ้นมาแล้วจะรู้สึกนะเบเบ๋”

“อร๊ายยย!!! ให้หลงเธอ ฉันยอมเอาหัวชนกำแพงตายซะยังจะดีกว่า” แหม! ออกตัวแรงอย่างนี้ลูกดกชัวร์(?)สิก้าเบเบ้..

“เสียงเอะอะโวยวายอะไรกันเนี่ย”ซันนี่เดินเปิดประตูห้องพักเข้ามา เห็นว่าเป็นเพื่อนก็ถือวิสาสะซะ...นะ...

“ซันนี้ ฮือออT^T” พอเพื่อนมาปั๊บ บทนางเอกก็เริ่มปุ๊บ วิ่งไปเกาะหลังเพื่อนรักทันที

“ส..สิก้า เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้โป๊แบบนี้” ซันนี่ทำท่าทางตกใจที่เห็นสภาพเพื่อนรักในห่อผ้าขนหนูผืนบาง

“มีอะไรกันเหรอ?” ซูยองที่เดินตามเข้ามาถามอย่าง งงๆ

“ก็..นิดหน่อยน่ะ” ยูริยิ้มแห้งๆก่อนจะตอบคำถามของซูยอง

“เฮ้ยยย!! ไวไฟชะมัดเลย เรียบร้อยกันซะละ”

“เฮ้ยไม่ใช่นะเว้ยยยย!!  ไม่ใช่อย่างที่คิดนะซู”ยูริพยายามอธิบาย

“แน่ใจเหรอ?”ซูยองเริ่มส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“ไม่มีอะไรจริงๆก็แค่....หรือว่ามีวะ เฮ้ยยย!! ไม่มีเว้ย ฉันเมาฉันไม่รู้เรื่อง”

“นี่ได้เพื่อนฉันแล้วจะชิ่งเหรอ?”ซุนนี่เริ่มมีน้ำโห  นี่ยัยเตี้ย ทำอย่างกะเสียเอง

‘นี่ฉันหรือแกเสียยะยัยเตี้ย’ เจสสิก้าเหล่มองคนข้างหน้าเล็กน้อย

“ฉันเปล่านะซันนี่”ยูริพยายามปฏิเสธ

“ฉันไม่เชื่อ ฉันจะโทรบอกคุณอาจอง เธอต้องรับผิดชอบ!!!”ซันนี่จ้องเขม็งไปที่ยูริ ก่อนจะยกโทรศัพท์กดไปหาพ่อแม่ของเจสสิก้า

‘อ้าว....เวรแล้วไงไม่ถามฉันสักคำเลยอยากได้ไอ้ดำหรือเปล่า-*-‘

“ท..ทำไมฉันต้องรับผิดชอบเนี่ย ญ.ญ ซิงมันไม่หายไปไหนหรอกน่า” ยูล...เมื่อ5นาทีที่แล้วแกยังอยากได้เจสสิก้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?

“ไม่รู้แหละ เรื่องนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ยังไงเธอก็ต้องรับผิดชอบ!!!”
.
.
ซันนี่...เธอรู้มั้ยว่าเธอแหละเป็นตัวการทำให้เรื่องวุ่นๆมันเกิดน่ะ!

.

.

.

สุดท้ายก็............

“ส..สวัสดี ค่ะพ่อ..ม...แม่” เจสสิก้ายิ้มแหยๆเมื่อทั้งพ่อและแม่ของเธอมาตามที่ซันนี่บอก หลังจากที่เธอเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จได้ไม่นาน

‘มาไวอ่ะแม่..พ่อ’ 

#ซันนี่:ขอค้าน มันอาบหนึ่งชั่วโมง แต่งตัวทาครีมอีกหนึ่งชั่วโมง!

‘ยัยซุนคยู แกอยากตายใช่ไหม!!’

      ห้องรับแขก

ชั้น สามของอาคารถูกจัดเป็นห้องพักของซูยองและซันนี่ ทำหน้าที่รับแขกที่เจ้าบ้านรับเชิญอย่างสมเกียรติ ห้องรับแขกถูกตกแต่งสไตล์ยุโรปแบบกรีกและโรมัน ฝาผนังบ้านมีภาพแขวนมากมายถูกแขวนไวแแต่ก็ไม่มากพอที่จะแขวนปิดสีของผนัง บ้านจนมองไม่เห็น ต่างจากห้องพักชั้นสองและผับด้านล่างลิบลับ นี่พวกเธอจะเอาสไตล์ไหนกันแน่เนี่ย ไอ้พวกหัวสมองประหลาดทั้งหลาย!

“ไหนแฟนลูกล่ะสิก้า”ผู้เป็นแม่เปิดประเด็นคำถามทันทีที่พบหน้าลูกตัวเอง

“ฟ...แฟน?” นางเอกของเรายังคงทำหน้างุนงงเล็กน้อย

‘ข้าเจ้าไปมีแฟนตอนไหนวะ-*-?’

“ซันนี่!” เจสสิก้าหันขวับไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อเจอสิก้าเอฟเฟ็กเข้าไป!

“ว่าไงล่ะ ไหนแฟนลูก” ฝ่ายผู้เป็นพ่อถามขึ้นมาบ้าง

“เอ่อ..อยู่แถวๆนี้แหละค่ะเดี๋ยวคงมา” ทำได้แค่ปัดๆไปก่อนสินะ ฟู่วว~ หายใจไม่ทั่วท้องเลย!

“อ๋อ...แล้วไป นึกว่าหนีไปแล้ว”ทั้งพ่อและแม่ของเจสสิก้าพยักหน้าเบาๆ เป็นการบ่งบอกว่า อ๋อหนูเข้าใจแล้ว(?)

‘อันที่จริงหนูอยากหนีไปเองมากกว่า’ เจสสิก้าทำหนเอยากตายขึ้นมาทันที

.

.

“ซันนี่!!! นี่แกโทรบอกพ่อกับแม่ฉันว่าอะไรห๊ะ!” เจสสิก้ากันไปกระซิบเพื่อนรักที่ตอนนี้ชักเริ่มจะไม่รักแล้ว

“ก...ก็บอกว่าแกอยากให้มาดูตัวแฟน  กันไอ้ยูลมันหนีไม่รับผิดชอบแก” คนตัวเล็กตอบพลางเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมา

“ไอ้เพื่อนบ้า หวังว่าแกไม่ได้บอกเรื่องเมื่อคืนนี้นะ” เจสสิก้าจ้องเขม็งไปยังร่างเล็ก

“ม..ไม่บอกกกกกก ไม่ได้บอกไปมากกว่านี้เลย(?)” ซันนี่หลับตาปี๋ทันที

‘เพื่อนใครวะ น่ากลัวชะมัด’

.

.

.

ทางด้านยูริ

“โธ้เว้ย!! รับโทรศัพท์ดิวะแท!!! โทรจนสายจะไหม้แล้วนะ!” ยูริโทรวายกระฟัดกระเฟียดใส่โทรศัพท์ เหมือนคนบ้าเลยว่ะ = =

“โอ๊ยยย!! หยุดเดินไปเดินมาสักทีดิ๊ไอ้ไข่ดำ!!!” ซูยองเริ่มทนไม่ไหวกับยูริที่เอาแต่เดินไปเดินมา

“ไข่ดำ? ฉันเหรอ?” เลิกบ้าแล้วหันมางงแทนซะละสิพระเอกของเรา

“เออแกแหละ เอาเสื้อลายไข่ฉันไปใส่ทำไมล่ะ”

“แล้วแกเอาลายนี้มาให้ทำไมล่ะ”

.

.

20นาทีก่อน...

“เวรแล้วววว!! ยังไม่ได้อาบน้ำเลย”ยูริโวยวาย

“แล้วทำไมไม่อาบวะ” ซูยองนั่งมองเพื่อนรักโวยวาย

“ก็ไม่มีชุดเปลี่ยนนี่หว่า”ยูทำหน้าเนือยๆ

“สิก้าขึ้นไปอาบห้องฉันกับซันนี่แล้ว งั้นแกอาบห้องนี้แล้วกันเดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อผ้ามาให้”

“เออๆ ขอบใจมากเพื่อน”

.

.

“เออว่ะ ฉันผิดเองแหละที่เอาเสื้อลายไข่ให้แกใส่”

“เออ......!! แต่ทำไมไอ้แทไม่รับโทรศัพท์ฉันวะ” ยูริเริ่มกลับมาโวยวายอีกครั้ง

‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ @##@%$#%#!@”

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! คนหน้าตาอีอยากบ้าตาย!” ช่างกล้าพูด =______=

“ยูลลลล!! เสร็จยัง ทางนู้นพร้อมแล้วนะ” ซันนี่และเจสสิก้า(จำใจ)ลงมาตาม

“ยังไม่พร้อมง่าT^T ขอเวลาอีกสองปี”ยูริทำท่าทีอิดออด

“สองปีป่านนั้นลูกแกกับสิก้าคงโตละ ไปได้แล้ว!” ซันนี่ลากยูริขึ้นไปอย่างไม่รีรอคำตอบของอีกฝ่าย

“ท้องได้ด้วยเหรอวะ” ซูยองเดินเกาหัวอย่างงงๆตามขึ้นไป

.

.

.

“อ่า..เอ่อ....” โรคอ.อ่างกำเริบ พร้อมกันทั้งยูริและเจสสิก้า เมื้อต้องมาเผชิญหน้ากับคุณนายและคุณชายจอง

“นี่เหรอแฟนเรา หืม?” ผู้เป็นพ่อถามเสียงเข้ม

“ค..ค่ะ” เจสสิก้าก้มหน้าตอบ

“ทำงานอะไรล่ะเรา”อ้าวเห้ยพ่อ! ไม่ถามหรอทำไมเป็นผู้หญิง? พ่อออออออ!!!

“เอ่อ....ป..เปิดร้านกาแฟกับเพื่อนค่ะ”

“แล้วเป็นไงมั่งล่ะ” คุณนายจองถามบ้าง

“ก..ก็ดีค่ะ ลูกค้าประจำก็เยอะดีค่ะ” ยูริยังคงตอบติดๆขัดๆ

“งั้นเหรอ..รักลูกจองของฉันไหม?”

“ห๊ะ!!!” เวรแล้วไงยูล เจอคำถามนี้เข้าให้ ไอ้รักก็รักหรอก รักตั้งแต่แรกเห็น แต่ใหพูดมันลำบาก....

“ว่าไงล่ะ รักลูกจองของป้ามั้ย” เปลี่ยนสรรพนามสักหน่อยให้ดุ้นเคยขึ้นมานิดนึง

“..รักค่ะ..”

“ว่าไงนะ”

“รักค่า!! หนูรักเจสสิก้า!!” ฆ่ากันเถอะ แง๊!!

“....  -////////-….”

‘หึยย~ยัยป้าหน้าแดงเหรอเนี่ย!’ยูริแอบเหล่ไปมองคนที่ก้มหน้าอยู้ข้างๆใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูระเรื่อตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ดี! จะแต่งกันวันไหน?”

“ห๊ะ..เอ้ยคะ? แต่ง?แต่งงานเหรอคะ?”

“ใช่! แต่งงาน ก็ที่ให้พ่อกับแม่มาวันนี้เรียกมาคุยเรื่องแต่งงานกันไม่ใช่เหรอ?”

แต่งงาน…

แต่งงาน…

แต่งงาน…

แต่งงาน…

“................”

“..................”

‘ม๊ายยยยยยย!! ฉันยังไม่อยากแต่งงาน!!!’

แต่งงาน…

แต่งงาน…

แต่งงาน…

แต่งงาน…

“................”

“..................”

‘ม๊ายย!!! เป็นตายร้ายดียังไงฉันก็ไม่แต่งกับไอ้คนหน้าไม่เหมือนคนอย่างนี้หรอก!!!!’

.

.

เหรอ?

ถ้าผ่านโอกาสนี้ไป เธอจะเจอรักอีกทีตอนไหน?

ถ้าเธอไม่แต่งกับคนที่รัก เธอจะแต่งกับใคร

ถ้าหากรักแรกพบเพียงสบตามันเอ่อล้นออกมาจะพูดยังไง?

ถ้าหากรักของอีกคนค่อยๆก่อตัวในใจอย่างไร้เหตุผล

เธอทั้งสองคนจะยังปฏิเสธไหม?

.

.

ถ้าฉันแต่งงาน.....

“นี่ไอ้ลิง! เลี้ยงลูกให้ดีๆหน่อยสิ ดูสิ๊ลูกร้องเสียงดังรบกวนเวลานอนฉันหมดแล้ว!!”

“แง๊ๆๆๆๆ”

“จ้าๆ เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนผ้าอ้อมให้นะลูก”

“แล้วอาหารเย็นเตรียมรึยัง? ถ้าฉันตื่นแล้วยังไม่เสร็จแกโดนแน่!”

…

…..

…………

“ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”

“เฮ้ยยูล เป็นไรวะ” ซูยองที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดเพื่อนที่กำลังสติแตกคิดไปไหนต่อไหนไกลลิบลิ่ว

“เอ่อ...ป๊าวววว ไม่มีไรๆ”

.

.

ถ้าฉันแต่งงาน....

“นี่ป้า! หัดทำงานบ้านให้มันดีดีหน่อยสิ แล้วนี่อะไรเนี่ย ที่นอนก็ยับ แล้วคืนนี้ฉันก็พาน้องอลิซสุดสวยมานอนด้วย เธอตั้งใจหักหน้าฉันรึไง ห๊ะ!!!”

“ป...เปล่าค่ะ ด...เดี๋ยวจะไปจัดฝห้ใหมเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

“ก็ดี๊! แล้วลูกน่ะ กล่อมให้หลับดีๆล่ะ อย่าให้ร้องโหวกเหวกรบกวนฉันตอนกำลังมีความสุข”

“ค...ค่ะๆ”

ฉ...ฉันน... นน.....น...ต้องโดนกดขี่ข่มเหงทางเพศเหรอเนี่ย!!!  (?)

ไมนะไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!!!!

“ม่ายยยยยยอ๊าววววววววววววว!!!!” เจสสิก้าตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง เออวุ้ย! พวกเธอจินตนาการจะสูงไปไหน เหมาะสมกันเหมือนฟันที่แทะแตงกวาจริงๆ(?)

พระเอก นางเอกซะไม่มีล่ะพวกเธอ- -

แล้ว ญ*ญ มันมีลูกด้วยกันได้ด้วยเหรอ ห๊า!!!

.”เอ่อ....พ่อคะ แม่คะ หนูว่าเรื่องแต่งงานเอาไว้ก่อนดีกว่าไหมคะ?” เจสสิก้าก้มหน้าพร้อมถามสองคนข้างหน้าอย่ากล้าๆกลัว

“ใช่ค่ะๆ หนูกับเจสสิก้าไม่รีบ” ยูริรีบพยักหน้าหงึกๆ

ชิ้ง! เจสสิก้าส่งสายตานางมารร้ายไปหาซันนี่

“ร..รู้สึกหนาวๆร้อนๆที่หลังยังไงก็ไม่รู้เหมือนจะเป็นไข้เลยง่ะซู” ซันนี่รีบหลบซบเข้าไปที่อกแบนๆของคนรักทันที

“เอ้า! ลูกเห็นว่าไงพ่อกับแม่ก็เห็นตามนั้น  แต่เร็วๆหน่อยก็ดีนะอยากอุ้มหลานแล้ว”คุณนายจองกระซิบประโยคหลังเบาๆที่ข้างหูของลูกสาวคนสวย

“อ..เอ่อ....พ่อกับแม่จะไม่ถามหน่อยเหรอคะว่าทำไมแฟนหนูเป็นผู้หญิง...” เจสสิก้ายิ้มแห้งๆถามขึ้น  ก็มันตะขิดตะขวงใจนี่นา

“ถ้าบอกแล้วอย่าตกใจนะ พ่อลูกก็ไม่ใช่ผู้ชาย”คุณนายจองกระซิบข้างๆหูลูกสาวตน

“ห๊า!!พ่อไม่ใช่ผู้ชาย!!” เจสสิก้าถึงกับซ็อกไปทันที

“ล้อเล่นจ้ะ ลูกรักใครพ่อกับแม่ก็รักตามไม่ขัดหรอก”คุณนายจองเอ่ยขึ้นพลางๆยิ้ม

“ทันรึเปล่าหว่า?” ไม่ทันแล้วล่ะค่ะคุณแม่ เจสสิก้าช็อกไปแล้ว

“งั้นพ่อกับแม่กลับก่อนนะ ดูแลลูกพ่อดีๆล่ะ เออว่าแต่เราชื่อไรนะ?” อ่าวพ่อ....คุยมาตั้งนานไม่ยอมถามล่ะคะ?

“ช..ชื่อยูริคะ  ควอน ยูริ”

“อ้อ ดูแลลูกจองของพ่อให้ด้วยล่ะยูริ”

“ค่ะ ..พ...พ่อ...” ยูริได้แต่ตอบรีบงงๆ

“งั้นหนูเดินลงไปส่งคุณลุงกับคุณป้านะคะ”ซันนี่รีบทำหน้าที่เพื่อนลูกสาวที่ดีทันที

“พ่อ...งั้นเหรอ?” ร่างสูงทวนคำพูดลงท้ายอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย...

“ยิ้มไรวะไข่ดำ?”

-*-

“แกนี่!!! ฉันจะทำเท่ห์สักหน่อยก็ไม่ได้ ขัดตลอด!!!!! แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าไข่ดำได้แล้วเว้ย!!!”

“ไข่ดำๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงกวนประสาทยังคงดังขึ้นข้างๆหู

“ไม่ไหวจะทนแล้วเว้ยยย!!!” พระเอกคนดำคมขำบาดจิต(อะไรวะเนี่ย)ฟิวส์ขาดไล่เตะเพื่อนตัวเองไปทั่วห้องรับแขก ทิ้งให้เจสสิก้านั่งช็อกเรื่องพ่อตัวเองคนเดียวเป็นชั่วโมงๆ....

.

.

เดี๋ยว!

ฉันถามอะไรคุณหน่อยสิ

เท่าที่อ่านมา...คุณเริ่มเห็นความรักมันก่อตัวขึ้นหรือยัง?

คุณลืมรักเพียงเสี้ยววินาทีที่สบตารึยัง?

แล้ว....คุณคิดว่า จุดจบของพวกเขาทั้งสองคนจะจบแบบไหน?

 .

.

.

.

ต่อมา ..ที่คอนโดยูริ

“นี่ซันเน่...........= =” เสียงหวานๆของเจสสิก้าเอ่ยเรียกเพื่อนสาวพลางเหล่ตาไปมอง

“ว่าจะใดคะคุณจองซูยอน?” ซันนี่ขานรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แกจะให้ฉันมาอยู่ที่นี่ กับไอ้ลิงจริงๆเหรอ?” เจสสิก้าทำท่าทางเหงื่อตก

“นั่นสิซันซัน ให้สิก้ามาอยู่กับไอ้ยูลที่คอนโดนี้จริงเหรอ? แล้วแทยอนล่ะ?”ซูยองที่แบกกระเป๋าใบใหญ่ของเจสสิก้าเพิ่งเข้ามาในห้องถามขึ้น

‘นี่ขนาดไม่อยากมานะกระเป๋ายังใบใหญ่อย่างกะห่อควายไว้ยังไงยังงั้นเลย’

“ถ้าเธอไม่อยู่ฉันจะให้คุณอาจัดงานแต่งให้พวกเธอ!” ซันนี่เริ่มดุ

‘นี่เมียตรูโหดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย’ ซูยองแอบบ่นในใจ แน่นอนถ้าพูดออกมาให้ได้ยิน เธอคงได้นอนนอกห้องสามสี่วันเป็นอย่างต่ำแน่

“อย่านะซันนี่”เจสสิก้ารีบสวนกลับทันควัน

“นี่ไอ้ลิง ไม่คิดจะช่วยกันห้ามเลยรึไง”เจสสิก้าหันไปยืนเท้าเอาให้ร่างสูง

“แต่งก็ดีนะเอ้ยไม่ใช่ๆ อย่านะซันนี่ฉันยังไม่พร้อมเป็นพ่อคน” ว่าไงนะยูริ เธออยากแต่งแล้วล่ะสินะ...

“ม..เมื่อกี้นายว่าไงนะไอ้ลิงดำตับห่าน?” เจสสิก้ายืนจ้องยูริเขม็ง

“ป..เปล่า ไม่ได้พูดอะไร”ยูริเริ่มทำตาลอกแลก  เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วข่าวว่าเธอยังอิดออดไม่อยากแต่งงาน

‘แค่ฟอร์มไปงั้น’

“อ้าวยูลเพิ่งมาเหรอ? หาววว~”แทยอนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนเอ่ยทักเพื่อนร่วมห้อง

“นี่ไอ้แททำไมฉันโทรหาแกไม่ติดวะ?”ยูริหันไปถามเพื่อนตัวเล็ก

“อ่อ..ฉันทำโทรศัพท์ตกท่อไปเมื่อคืนอ่ะ โทษทีๆ อ้าวซันนี่ซูยองมาด้วยเหรอ ตามสบายเลยนะ ตามสบายๆ หาวว~”คนตัวเล็กทักสองคนด้านหลังพลางขยี้ตาเบาๆ

“อ้าวยัยคุณหนูปากเป็ดมาไงเนี่ย หวัดดีๆ” ทันทีที่เดินผ่านเจสสิก้า แทยอนก็ทักขึ้นทันที ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าเธอยังตื่นไม่เต็มที่ หรือเธอเมาค้าง

“นี่สายจนจะเที่ยงแล้วนะเนี่ย ไอ้แทเพิ่งตืนเหรอเนี่ย แล้วร้านก็ไม่มีคนดูดิเนี่ย”ยูริบ่นอุบอิบพลางมองเพื่อนตัวเองเดินเข้าไปในครัว

.

.

โครมมมมม!!!

คุณคิดว่าเสียงอะไร?

ใช่ฉันคิดว่าคุณเดาถูก

คนตัวเล็กๆที่เดินเข้าห้องครัวเมื่อกี้นั่นแหละ

ใช่...เขา...

“เห้ยไอ้แท!!!!”สิ้นเสียงโครมครามยูริก็รีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที

“เป็นไงบ้างวะ”ซูยองรียถามอาการเพื่อน

“หา? ไร? ไม่มีไร ไม่เป็นไร หัวชนหม้อเฉยๆ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เดินเข้าห้องนอน

“อ่าว...แล้วมันเข้ามาห้องครัวทำไมเนี่ย?”ยูริเริ่มงงกับพฤติกรรมของเพื่อนตัวเอง

“ฉันว่านะเพื่อนเธอคงหลับไม่เต็มตื่น แต่ถ้ายังเป็นงี้นะได้ไปตื่นที่โรง’บาลแน่” เจสสิก้าส่ายหัวเบาๆ

“นี่เธอแช่งเพื่อนฉันเหรอ!!!”

“ฉันพูดลอยๆย่ะ!!!”

“โอ๊ยยย!! อะไรของพวกแกเนี่ย!! จะตีกันอีกละ เดี๋ยวปั๊ด!”ซันนี่เริ่มหมดความอดทนต่อพระนางขอเรา

“ปั๊ดไร!!!” ทั้งคู่หันมามองตาขวาง แต่มีเหรอที่ซันนี่จะยอมให้ใครมาเหนือกว่า

“อย่ามาขึ้นเสียง มองฉันด้วยท่าทางอย่างนั้นนะ ไม่งั้นฉันโทรหาคุณอาจองจริงๆด้วย” แน่นอนลีซุนกยูชนะ เธอถือไพ่เหนือกว่า เหนื่อกว่ามากด้วย

‘โหดแท้เหลา....’ ซูยองได้แต่มองเพื่อนตัวเองด้วยแววตาละห้อย คิดถูกคิดผิดวะที่เป็นแฟนกับยัยเตี้ยนี่

   

.

.

ต่อมา....

“นี่สิก้า ฉันกลับก่อนนะ  ดูแลกันดีๆ ห้ามตีกันล่ะ” โหซันนี่ เธอนี่รู้ทันจริงๆเลยนะ

ทันทีที่ซันนั่และซูยองเดินออกไปยูริและเจสสิก้าก็เริ่มสงครามประสาททันที และเมื่อประตูปิดลงเท่านั้นแหละ อิสงครามน้ำลายก็เกิดขึ้น

“นี่ยัยเป็ดแก่หนังเหี่ยว เธอจะนอนไหน ห้ามนอนห้องฉันนะ”ยูริเริ่มเปิดศึก

“เหอะ ไร้ความเป็นสุภาบุรุษ”เจสสิก้ากอดอกก่อนปรายตามองอย่างหยามเหยียด

“แน่น๊อน! ก็ฉันเป็นผู้หญิงจะไปมีความเป็นสุภาพบุรุษได้ไง” นั่นไง โดนตอกกลับไปหนึ่งดอก

“นี่! ไอ้คนหน้าลิง เธอจะให้ฉันนอนห้องเธอดีๆมะห๊ะ!!” ตบะชักระเริ่มแตก

“ไม่ มี ทาง!!!” ยูริพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“นี่!! แล้วฉันจะนอนไหนห๊ะ ฉันไม่อยากถูกจับแต่งงานนะยะ!  แล้วห้องนอนมันมีแค่สองห้องไม่ใช่รึไง ของเธอแล้วก็ยัยเตี้ยหน้าขาวนั่น”

“โอ๊ยยย เรียกแทยอนว่าเตี้ย เธอสูงตายแหละยัยเหยินเอ๊ยยย!!!” แหม เธอไม่เตี้ยบ้างให้มันรู้ไป ควอนยูริ

“กรี๊ดดด!!! อย่างฉันไม่เรียกว่าเตี้ยย่ะ อย่างฉันเขาเรียกร่างเล็ก” แล้วเธอก็กรี๊ดออกมารอบที่แปดแสนของวัน

“กรี๊ดๆๆๆ โอ๊ย คอไม่แห้งบ้างรึไงยัยเหี่ยว แล้วถ้าเธอนอนห้องฉันฉันจะนอนห้องไหน ห๊ะ!!” ยูริทำท่าล้อเลียนอีกคน มันน่า..นัก!

“ก็นอนโซฟาไง ยังไงก็ตามฉันจะนอนห้องเธอ” ว่าแล้วเจ้าหล่อก็ลากกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าห้องนอนยูริทันที

“นี่! อย่ามาพูดเองเออเองสิยัยบ้านี่”ร่างสูงรีบวิ่งตามไปทันที

“อ๊า..~ สบายจริงไรจริง” พอมาถึงห้อง นางเอกเราก็กระโดดขึ้นเตียงทันที

“เอิ้วน่อวส์~”

“อะไรยะไอ้หน้าลิง!” เจสสิก้าเห็นอีกคนยืนมองด้วยใจหน้า...หื่น!

“เปล๊า!!! นี่ลุกออกมาจากเตียงเลยนะยัยเป็ดฟันเหยินตัวเตี้ยหนังเหี่ยวตีนกาจองคิวขึ้นหน้าเป็นสิบๆรอยละ” โห่! มาซะยาวเลย

“ไม่ลุกย่ะ!!!” เจสสิก้าไม่พูดเปล่า ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทันที

‘ไม่ไปๆๆ ฉันจะเกาะเตียงให้ขาดเลย ฮึ่ม!!’

“ โอ้วว อยากทำกิจกรรมก็ไม่บอก นี่มันเพิ่งบ่ายเองนะ ใจร้อนจริงเชียว” ยูริไม่พูดเปล่า ค่อยๆคุกเข่า คลานขึ้นเตียงไปหาอีกคนช้าๆ

“อ๊ายยย!! ไอ้ลิงหื่น!!!” ปั่กกก!  เหอะๆ เท้าสวยๆลูบหน้ายูริไปเต็มๆ- -“

“โอ๊ยย!! ยัยบ้านี่ จมูกฉัน>,,<!!”  ยูริแทบกลิ้งตกเตียงเพียงเพราะ โดนเท้าเจสสิก้า  คนบ้าไรวะ ตีนหนักชิบ...

“โอยยย...ยัยลบ้าเอ๊ยยย”ยูริค่อยๆเอาหน้ามากุมจมูกไว้

“ดั้งหักป่าววะเนี่ย” พูดไปโอดโอยไป

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า” นางหัวเราะอย่างสะใจ ผู้มีชัยในสงครามได้แก่...จอง ซูยอนนน!!!! (ตลกละ)

“ชอบรุนแรงใช่มั้ย? ชอบแบบซาดิสต์เหรอห๊ะ??!!” ยูริขึ้นคร่อมเจสสิก้าไว้

“กรี๊ดดด!! จะทำไรน่ะ”

“หึหึ เธอเสร็จแน่ มาเป็นเมียพี่ซะดีๆ” อินี่เริ่มบ้า ท่าทางจะสมองฟั่นเฟือนตอนโดนถีบ...

“อ๊ายย!! ปล่อยน๊า!!!!” เจสสิก้าเริ่มกรีดร้อง เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า? นี่มันคอนโดของยูรินะ ใครจะมาช่วยเธอ?

“อ๊ายยยๆ ร้องไปเลย ฮ่าๆ นี่มันคอนโดฉัน ห้องนี้ก็ห้องฉัน ใครจะมาช่วยเธอยัยเฟอะ” ยูริหัวเราะอย่ามีชัย

‘ต้องแกล้งให้กลัว จะได้ไม่หล้าหือสามี(?)’

“โอ๊ยย! ไอ้ยูลโว้ย จะปล้ำก็ทำๆสักทีสิวะ ฉันตั้งกล้องรอนานแล้วนะเมื่อย!”

“เฮ้ย! ไอ้แทแกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไหนบอกไปนอนต่อ” ยูริสะดุ้งนอนนั่งข้างๆเจสสิก้าทันที

“ฉันตื่นตั้งแต่ชนหม้อละ-.- แล้วก็มาตั้งแต่แกเจอตีนยัยนั่นถีบหน้าแล้วด้วย มีรูปด้วยนะ” ไม่พูดเปล่า แทยอนดีคนของเราเปิดรูปที่เพื่อนรักโดนตีนเมียในไอแพดให้ดูทันที

“ไอ้บ้าแท! ลบเลยนะเว้ยยยย!!” ยูริโวยวาย

“ฮ่าๆๆ พวกเธอนี่ตลกจัง เล่นอะไรก็ไม่รู้เหมือนเด็กๆ” เจสสิก้านอนขำเพื่อนรักทั้งสองตีกัน

“ยัยเหยินเหี่ยวเงียบไปเลยไป!!” ยูริเอาหมอนมาอุดปากเจสสิก้าไว้

“ไอ้อ้า!!!” ร่างบางโวยวายอย่างลำบาก

“เอาไปให้ไอ้โย่งดูดีกว่า ฮ่าๆๆ”ว่าแล้วแทยอนก็เดินออกไป...แล้วแกมาเพื่อ? อ่อดูผัวเมียหยอกเย้ากันสินะ(?)

.

.

.

คุณรู้ใช่ไหม ว่ารักกำลังก่อตัวอยู่ในใจ อย่างช้าๆ
.
.
.
หลายคนคงเกิดคำถาม
ไหนล่ะสัญญาณที่บ่งบอกว่ารัก....มันกำลังก่อตัว
นั่นสินะ จะว่าไปมันก็...’ไม่มีเลยสักนิด’
.
.

“เอาล่ะ! วันนี้แทยอนไปร้าน แต่ฉันไม่ไป ฮ่าๆๆ เพราะฉันขี้เกียจ ฉะนั้นยัยเหี่ยว!เลิกนอนอ่านหนังสือแล้วลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!ฉันจะสอนเธอทำเค้ก เพราะเธอมาอยู่นี่จะสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่ได้ทำอะไรให้เป็นประโยชน์เลย” ยูริหยิบตะหลิวกับกระทะในครัวมายืนเคาะอยู่หน้าโซฟาที่ร่างบางนอนอ่านหนังสืออยู่
แต่สิ่งที่เธอได้ตอบแทนคือ

“อื้ออ....” เสียงบิดขี้เกียจและการขยับตัวเบาๆของเจสสิก้าภรรยาคนสวยของเธอ

“เอี้ย!” ยูริสบถออกมาเบาๆก่อนจะ...

“ฉันบอกให้เธอลุกมาเรียนทำเค้กไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!”

ตะเบ็งเสียงสุดกำลังใจที่มี!!!

ป้าบบบบบบบบ!

และสิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมากในการกระทำครั้งนี้อีกก็คือ ‘หนังสือพร้อมที่ครั่น’ กระแทกเข้าไปเต็มๆที่หน้าอันหล่อเหลาคมคาย

พ่องส์.....ฟังกูบ้างกูจ้าง5วอน...

สุดจะทนกับยัยนี่!

“กรี๊ดดดด!!! ไอ้ลิงหื่น แกจะทำอะไรฉ๊านนนน><!! ฉันยังไม่พร้อมนะยะ -///-“  แม่คุณก็นะ...คิดอะไรเนี่ย

“มานี่เลยยัยเหี่ยวเหยินหัวเหม่ง!” มาซะเต็มยศเลย....

ยูริอุ้มร่างบางขึ้นแล้วเดินเข้าครัว ก่อนจะ....โยนลง

“โอ๊ย! มันเจ็บนะไอ้ลิงดำ!” ทำได้เพียงโอดโอย ก้นกกกำลังจำเบ้าอยู่ ไม่สามารถลุกมาต่อกรได้

“เลิกโอดโอย แล้วลุกมาเรียนทำเค้ก จะได้ช่วยงานที่ร้าน! ไม่ใช่มานั่งๆนอนๆกินแบบนี้”

ยูริบ่นยาว แต่หน้าอีกคนที่ฟัง

-________________________________,-

“อย่างน้อยฉันก็เก็บที่นอนเองนะยะ!”

“เก็บที่นอน?”

มันใช่เรื่องน่าอวดป่ะแม่คุณ?

“ใช่! ฉันไม่ได้นั่งๆนอนกินอย่างเดียว” ว่าแล้วนางก็กอดอกเชิดหน้าอย่างภูมใจ

“เอาผ้าม้วนๆๆๆแล้วโยนไปไว้หัวเตียง บ้านเธอเรียกเก็บ?”

เออบ้านฉันเรียกเก็บไงลิง...

“แล้วใครจะทำไมยะ? ที่นอนฉันฉันจะเก็บยังไงก็ได้”

“เออนั่นมันที่ที่เธอนอน แต่เตียงหมอน ผ้าห่มของฉันนะเว้ย” ยูริพูดพลางร่อนแป้งเค้ก

“นี่ทำอะไรน่ะ?” เจสสิก้านั่งมองอีกคนอย่างสงสัย ก่อนจะพยายามดันตัวลุกขึ้นมาดู

“ร่อนแป้งไง จะทำเอง” ยูริตอบแล้วหันไปร่อนใส่หน้าเจสสิก้า

“แค่กๆๆ!! อ...ไอ้ลิงบ้า หันไปทางอื่นเซ่!!” ไม่พูดเปล่า ร่างบางเอาเอาไข่ไก่ใกล้ๆมาปาใส่หัวยูริ

แป๊ะเข้าให้

.

.

.

=________________________=*;;;….

.

.

มันใช่ที่เล่นป่ะ?....

.

.

“นี่เธอจะเอาใช่มั้ย?.......................”

“ตายยยยยยยยยยยย!!!! ฟัดโรดาห์!!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!”

“เอานี่ไปกิน!”

“เกร๊ซ~ ไม่อ๊าววววววว!!!!”

.

ไม่ต้องทำแม่งล่ะนั่น

เค้กเคิ้กอะไรไม่ได้กินหรอก

เตรียมของล้างครัวอย่างเดียว...

แล้วผลสุดท้าย?

ก็อย่างที่คิดไว้ ไม่คิดตามยังเดาออก

‘โคตรเละและเลอะมาก’

“นี่ยัยเป็ด= =’…”

“อะไร ? =___,,,=?”

“ฉันไม่เอาแล้วนะ”

“เอาอะไร?”

“ไข่ไก่กับเนยแล้วก็นม”

“ฉันก็ไม่เอาแป้งกับช็อกโกแลตผงแล้วเหมือนกัน”

“ไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะเก็บครัว”

“โอเค..” ว่าแล้วร่างบางก็เดินไปอาบน้ำ

แต่.....

“ห้ามจู่โจมลับหลังนะโว้ย!”

ยังจะหันมากำชับคนข้างหลังอีก...

“เออ-0-“ ร่างสูงตอบอย่างเบื่อหน่าย

‘หน้าจะฟุบเปลือกไข่อยู่ละ

ไม่มีแรงทำร้ายเธอหรอกนะ...คุณจองซูยอน’

ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อย ทำไมนะ ทำไมกัน ทำไมเธอถึงรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกของวันฝนตกย้อนกลับมาอีกครั้ง

เสี้ยววินาทีแรกที่สบตาเธอ ความรู้สึกนี้มันกลับมาอีกครั้ง

นี่เธอ...กำลังตกหลุมรักจองซูยอนอีกครั้งแล้วสินะ

ควอน

ยู

ริ

 

 

10%  LOADING ….